Dinsdag 2 januari 2024, jachthaven Terschelling – De grote uittocht is net geweest. Veel kerst- en oud-en-nieuwgangers verlaten het eiland en varen terug naar hun thuishaven. Wij hebben de rest van de week nog vrij en blijven nog even liggen. De windvoorspelling ziet er alleen erg slecht uit. Storm ‘Henk’ is op komst. Vannacht gaat het windkracht 9 met vlagen van 11 beaufort waaien, tussen 00.00 uur en 03.00 uur. De windrichting is west-zuidwest, draaiend naar west. Dit betekent dat wij op de plek waar we nu liggen de volle laag krijgen.
We besluiten te verhalen en schuiven een steiger op naar achteren, we liggen aan lagerwal, Gandalf is een stalen twee master en weegt 52 ton, die leggen we hier niet aan de hogerwal neer. We maken de boot klaar voor de storm en zetten maar liefst negen trossen, proppen alle fenders tussen de boot die we hebben en zorgen dat er niets los zit aan dek. Laat Henk maar komen!
Niet ’te gek’
De dag verloopt verder prima, we maken een mooie wandeling, eten wat bij de Walvis en als het begint te regenen maken we een afspraak voor eind van de middag bij onze vrienden in de gemeente haven. We gaan lekker bij de openhaard zitten, het wordt guur buiten maar binnen is het lekker warm en gezellig.
Die middag spelen we spelletjes en drinken we een borrel, ondertussen houden we nauwlettend het weer in de gaten. We krijgen al diverse berichten over flinke wind in andere delen van het land. Hier gaat het pas vanaf 00.00 uur echt los. Rond dat tijdstip steken we elke 10 minuten ons hoofd uit het luik, we constateren dat het flink waait maar niet ’te gek is’. De kuiptent hangt nog en halen we maar even naar binnen. Om 00.30 uur is het hoogwater, er is flinke verhoging en het water loopt over de steigers en kade heen.
We komen eraan? Hoezo?
Dan plots om 01.15 uur krijgen we een appje van onze vrienden van Willem Johannes, ons zusterschip die ook in de haven ligt, “We komen er aan”. We komen er aan?! Denken we, hoezo? Wat is er aan de hand?! Als ik ze vijf minuten later aan de telefoon heb hoor ik een enorm kabaal. “Je fok!” Roept Patty-Lou door de telefoon. Dat was voldoende. Ik roep dat we in de gemeente haven zijn en er aan komen. Jan gaat vast vooruit en ik pak onze spullen bij elkaar. Inmiddels staat het water 15 cm boven de steiger en moet ik ook onze hond, Ot, veilig aan wal zien te krijgen. Met hulp van onze vrienden van de tjalk de Overwinning lukt dat eigenlijk prima en lopen we voorzichtig naar de vaste wal. Ik zeg gedag en trek een sprintje met Ot naar de jachthaven. Als we op de parkeerplaats aan komen hoor ik het kabaal al. De fok is uit haar achterlijk gescheurd. Boven de schoothoek, waar de schoot niet om de fok gedraaid zit. Het onderste gedeelte van de fok zit nog stevig vastgebonden.
Gebroken
Ook merk ik dat het hier zeker twee keer zo hard waait als in de Gemeentehaven. De beschutting van de stad is weg. Jeetje wat een wind. Opeens zie ik een groepje mensen bij het havenkantoor staan en een van onze vrienden, Dirk, komt me tegemoet lopen: “De boot ligt prima. De fok is gescheurd maar niet te redden, Robin heeft zijn arm gebroken.”
Wat?! Hè, hoe is dat gebeurd? Een besef van ongeloof komt omhoog. Robin is de man van Patty-Lou, van ons zusterschip. Ze hangen met de ambulance aan de lijn, Robin heeft veel pijn. Ik geef Otje af aan Jan en ga samen met Dirk even bij de boot kijken. Hij praat me bij van wat hij weet. Een ongelukkige val in het ‘gat’ tussen ons voorsteven en de boegspriet. Hetzelfde gat als bij de Willem Johannes aan boord. Dat ene gat waar we het al vaker over hebben gehad met elkaar, waar we een rooster voor willen maken zodat je er niet in valt. Dat is nu dus gebeurt, Robin heeft zich opgevangen met zijn armen en heeft daarbij zijn rechter bovenarm gebroken. Thank god dat hij niet in het water is gelazerd met die wind.
Inmiddels ben ik aangekomen bij de boot, het gaat hier tekeer! Één van de 9 trossen is gebroken, één bolder hangt nog maar aan een schroef vast in het hout en eigenlijk hangen we daardoor praktisch nog maar aan één spring op zijn plek. We verleggen een paar lijnen en kijken even aan dek. Jan komt met Ot aanlopen, die vind het ook maar niets, dat lawaai. We gaan aan boord. Doen de deur dicht en gek genoeg is de rust terug in het schip. We zijn zo goed geïsoleerd dat het reuze meevalt met het lawaai binnen in de boot.
Windkracht 11
Om 03.30 uur komen Patty en Robin weer terug uit Midsland. Daar is een foto gemaakt en inderdaad een flinke breuk te zien. Met de helikopter kunnen ze niet en de KNRM vaart in deze storm geen medische evacuaties. Er is inmiddels windkracht 11 gemeten door de Brandaris. We praten bij aan boord van Willem Johannes. Patty-Lou vertelt dat ze onrustig in bed lagen en opeens een keiharde knal hoorde. Dat was ons achterlijk die ontplofte door de wind. Samen met een paar andere omstanders zijn ze aan boord van Gandalf gegaan om te kijken of ze wat konden doen en toen was daar een heel ongelukkige val op de boot in het gat, die we beide zo goed kennen. We sluiten af en proberen een paar uurtjes te slapen. Om 08.45 uur staat de ambulance klaar om Robin te vervoeren naar de watertaxi die ze naar de wal brengen. Zodat ze in het ziekenhuis kunnen uitzoeken of het geopereerd moet worden of niet.
Inmiddels is de wind wat gaan liggen en hebben we met behulp van vijf lieve vrienden de fok naar beneden kunnen halen. Dat is nog knap lastig met een kapot gewaaid achterlijk. We hebben een paar keer de fok in en uit gerold en in die beweging rolde het 80m2 zeil uiteindelijk mooi uit en konden we hem makkelijk strijken. Nu nog op zoek naar een zeilmaker die een uitdagingzoekt!
Lees ook van Annelinde:
- 3 maanden op weg, linksom naar Stockholm!
- De Oostkust van Zweden
